Metoda McKenziego
Zamiennie stosowana nazwa Metody McKenziego to Mechaniczne Diagnozowanie i Terapia (MDT). Koncentruje się na diagnozowaniu oraz leczeniu przyczyny bólu – zarówno w obrębie kręgosłupa jak i kończyn. Dla przykładu mogą to być: rwa kulszowa, ból kolana, kręcz karku, lumbago, tzw. „korzonki”, ból samego kręgosłupa lub barku, łokcia czy kolana. „McKenzie” znajduje taki sposób leczenia, aby pacjent mógł ruchem własnym pozbywać się bólu i innych objawów. W terapii pacjent najczęściej ma za zadanie wykonywać jedno specjalnie dobrane ćwiczenie w regularnych odstępach czasu. Metoda McKenziego nie jest zatem leczeniem „cudownym” dotknięciem terapeuty. Jest to bardzo korzystne dla pacjenta, który przejmuje kontrolę nad bólem nie musząc codziennie udawać się na terapię.
Metodę McKenziego (określaną częstokroć jako ćwiczenia McKenziego) cechuje dokładne diagnozowanie kliniczne – specjalnie skonstruowany wywiad i badanie przedmiotowe oraz docieranie do przyczyny bólu bez niepotrzebnego, objawowego leczenia efektów wtórnych. Jaki bowiem ma sens np. masaż napiętych mięśni, skoro przyczyną bólu jest uszkodzenie dysku, a napięcie mięśni jest jedynie wynikiem tego uszkodzenia?
W metodzie McKenziego, oprócz ruchów własnych pacjenta stosowane są również techniki manualne w wykonaniu terapeuty, jednak w praktyce ma to miejsce rzadko, ponieważ najczęściej odpowiedni ruch własny pacjenta okazuje się wystarczający do wyleczenia bólu.
Ustąpienie bólu nie oznacza jednak końca leczenia. System diagnostyczno-terapeutyczny, którego ojcem jest Robin McKenzie, jest systemem kompleksowym – od A do Z. Po ustąpieniu objawów wprowadza się ćwiczenia zapewniające odzyskanie pełnej funkcjonalności oraz zalecenia odnośnie profilaktyki. Minimalizuje to ryzyko nawrotu bólu w przyszłości.
Przebieg terapii
Jak wygląda leczenie metodą McKenziego? W trakcie pierwszej wizyty diagnostycznej, trwającej najczęściej 1,5-2 godzin, zostaje postawiona diagnoza mechaniczna oraz wyznaczony jest kierunek leczenia. Kolejne wizyty – kontrolne – pozwalają potwierdzać poprawność diagnozy oraz modyfikować, zależnie od potrzeb i przebiegu terapii, procedury lecznicze oraz zalecenia np. co do zasad ergonomii. Liczba wizyt jest zmienna, zależnie od potrzeby danego pacjenta i samego problemu, jednak zawsze wizyt jest tak mało jak to tylko możliwe. Metoda McKenziego zakłada bowiem, że pacjent może leczyć się sam, pozostając jedynie pod kontrolą terapeuty, który odpowiada za przeprowadzenie chorego przez proces terapeutyczny. Terapia manualna jest niekiedy potrzebna, ale dotyczy to zdecydowanej mniejszości pacjentów prowadzonych metodą.